'Jij kan vast goed koken.' Acht op de tien keer doet degene waarmee ik net kennis heb gemaakt deze uitspraak en kijkt mij vervolgens hoopvol aan. En dan voel ik een vleugje trots opwellen. En een flinke lading taffes-irritatie. Hoe kan dat?
Waarom is het makkelijker te relativeren wanneer er iets heftigs gebeurt? Keuzes maken, loslaten, dankbaar zijn voor wat er is en wie je bent: het gaat zoveel makkelijker sinds mijn burn-out en mama's kanker.