Waarom is het makkelijker te relativeren wanneer er iets heftigs gebeurt? Keuzes maken, loslaten, dankbaar zijn voor wat er is en wie je bent: het gaat zoveel makkelijker sinds mijn burn-out en mama's kanker.
Wat zag ik laatst nou voor gekke tweet van jou voorbijkomen: 'De burn-out is in. Wie niet psychisch heeft geleden, heeft niet geleefd. Zo kom je aan een burn-out, in slechts zes stappen.' Zat er een stagiair aan de knoppen of wat?