Zelfliefde, van jezelf houden of de hashtags #selflove en #livingmybestlife op social media. Je wordt ermee doodgegooid, als je het niet negeert. Blijkbaar is niks onmogelijk en begint je leven pas echt, zodra je verkering hebt met jezelf. Mijn therapeut begon er op een gegeven moment ook over: 'Je mag jezelf op de eerste plaats zetten.' Wie mij een beetje kent, weet dat deze Indo geen pokerface heeft. Dus gesierd met mijn 'Waar de hel heb jij het over?'-blik zette ik aanvankelijk mijn platvoeten in het zand. Wat een doorbakken cliché. Kom maar door met je hippie-dippie geneuzel en slogans als 'Een mooiere wereld begint bij jezelf.' Wist ik veel dat ze gelijk had.
Laatst zag ik een stukje interview met Taylor Swift voorbij komen en een van haar uitspraken was: 'Just because something is a cliché doesn't mean that it can't be awesome.' Er zit een zekere mate van ontdekkingsdrang in die uitspraak. Een nieuwe manier van kijken naar doortrapte paden. En dat was precies wat ik nodig had, het doorbreken van mijn patronen en dat kon maar op één manier: door de boel op een heel andere manier aan te pakken dan ik gewend was. Uit mijn hoofd en in mijn lichaam, in mijn hart, voor mij.
Maar hoe doe je dat dan? Waar begin je met proactief van jezelf houden? Ik snapte er helemaal niks van en om eerlijk te zijn, vond ik het na acht jaar met een narcist te hebben geleefd nogal wanstaltig om mezelf nu ineens in het middelpunt te zetten en dan ook nog puur voor mezelf. Een soort van ironisch doch lichtelijk misselijkmakend Droste-effect met mijn eigen hoofd erop. Wat een gezeik. En toch begon ik mijzelf op de eerste plaats te zetten.
Nooit meer minder
Wanneer het precies startte, kan ik je niet vertellen en het blijft een continu proces. Wat ik wel weet is dat hoe vaker de momenten voorkomen dát ik oprecht van mezelf houd, hoe meer ze toenemen en hoe vaker ik geniet. Ja, lekker hippie-dippie geneuzel, maar zo werkt het wel. Mijn grenzen kennen en borgen, niks meer moeten maar mogen. En daardoor puur en keihard genieten met mezelf. Steeds beter weten wat ik wil en daarvoor kiezen, zonder mij ervoor te verantwoorden. En als ik het niet weet, onderzoeken! Uit mijn hoofd, in mijn hart.
Wat ik ook weet is dat zelfliefde juist niet alleen maar #selflove 'kijk mij eens ontzettend blij, positief en gelukkig zijn' is. Het zijn juist de momenten dat het ronduit ruk gaat en ik mezelf daar niet meer voor afstraf of dwing om vrolijk te zijn. Even lekker naast het kutmoment zitten. Op die momenten is opstaan en tandenpoetsen een geweldige overwinning. En dat is helemaal oké. Of wanneer ik voor de 328e keer een sport challenge niet volhou en mijn hardloopschoenen opnieuw in de hoek van de woonkamer liggen te verstoffen. Ook dan ben ik nog steeds Nens. Niks meer, maar zeker niks minder. Of wanneer ik na het douchen naar mijn mollige buikje kijk en mezelf niet boos op een koolhydraatarm nazi-regime zet terwijl ik lig te planken, maar mijn Winnie de Poeh-buikje extra insmeer met een fijne lotion. Dankbaar voor mijn zachte, sterke lijf dat zo veel voor mij doet, mij draagt, verzorgt en beschermt.
Welke foute en briljante keuzes ik ook maak, wat anderen daarvan vinden, hoe ik mij voel, wat ik doe of beleef en in welk tempo: ik blijf altijd Nens. Niks meer en nooit meer minder.
Ga ik nu iets lekkers koken. Mijn Winnie de Poeh-buikje roept.
Reactie schrijven