Is flirten net als fietsen of kun je het verleren?
Onlangs was ik een paar dagen in Antwerpen en op mijn laatste avond zat ik aan een klein vierkant tafeltje in een Chinees restaurant te wachten op mijn ramen noedels en langzaam gegaard buikspek. Het jonge stel dat aan het tafeltje voor mij zat, was net klaar met eten. En terwijl zij nog even naar het toilet ging en hij ondertussen ging afrekenen, ving ik af en toe een glimp op van de man die nog een tafel verder zat. Was hij ook alleen aan het eten? Of zat er iemand bij hem aan tafel? Het was lastig te zien.
Nu ben ik met mijn -18 die niet voor de volle 100% gecorrigeerd kan worden met bril of lenzen sowieso nogal kippig, maar ik meen dat hij een beetje leek op Tom Waes. Je weet wel, die uit de Netflix-serie Undercover. Of nog beter, die van de mooie reisreportages op niet-alledaagse bestemmingen. Vlot maar niet glad, stoppels, lachrimpels, sympathieke ogen. Zijn rechteroog zag er in ieder geval sympathiek uit. De andere helft van zijn gezicht kon ik niet zien, want het stelletje zat ervoor. Totdat zij opstonden en het restaurant verlieten.
Daar zat ik dan. Mijn ramen en buikspek roken heerlijk en recht tegenover mij zat de Tom Waes look-alike die net als ik alleen bleek te zijn. En mij recht aankeek. Nu is het bijna 10 jaar geleden dat ik voor het laatst een serieuze flirt-actie ondernam dus ik verwachtte niet dat ik gelijk als een soort Jessica Rabbit wulps mijn noedels naar binnen zou slurpen. Maar wat ik ook niet verwachtte, was dat ik hem geen moment meer aankeek.
Ik keek uit het raam, om mij heen, naar de knapperige korst van de verrukkelijke stukken vlees naast de glanzende noedels in bouillon op tafel en - om Tom niet de indruk te geven dat ik hem negeerde - af en toe rakelings exact 0.8 centimeter langs zijn gezicht. Dat was het. Meer kreeg ik er niet uit. Geen paniek, geen zorgen, maar ook geen zwoele blikken. Alleen ik en mijn eetstokjes.
En terwijl ik door de Antwerpse straatjes terug wandelde naar het hotel, voelde ik een trots gevoel in mij opwellen. En plezier. Met een gekke maar grootse terugwerkende kracht genoot ik van mijn rampzalige eerste flirtpoging in jaren. Geen idee wie hij was, hoe hij er in zijn totaliteit uitzag en op welk moment hij het restaurant precies verliet, maar ik genoot. Ik glunderde.
Misschien is flirten wel net als fietsen en moet ik de volgende keer gewoon met open ogen op het zadel zitten. Handen op het stuur, blik recht vooruit.
Reactie schrijven