Lieve Volkskrant,

Wat zag ik laatst nou voor gekke tweet van jou voorbijkomen:

'Er wordt over gerapt, gevlogd, gepocht: de burn-out is in. Wie niet psychisch heeft geleden, heeft niet geleefd. Zo kom je aan een burn-out, in slechts zes stappen.'

Zat er een stagiair aan de knoppen of wat?

Uiteraard klikte ik als voormalig burn-out cliënt op de link naar het artikel en zag ik dat het verhaal verder op zich prima was. Ik kon de sarcastische zelfspot wel waarderen. Hou ik van. Niet blijven janken, maar hoofd omhoog en zwartgallig lachen om je eigen leed. Achteraf natuurlijk. Als je middenin je burn-out zit en je als een platgereden marmot probeert wakker te blijven, terwijl je niet meer weet hoe je elektrische tandenborstel werkt of hoe je je naam schrijft, is het lachen je wel even vergaan.

Maar achteraf... Achteraf ben je trots op jezelf en was het de beste fokking kakperiode die je je maar kon wensen. Dan valt zo'n artikel in de Volkskrant met ongelukkig gekozen kop reuze mee en zie je wat de achterliggende boodschap is.

Weet je wat het is, lieve Volkskrant? Wat je even vergat, is dat volk op Twitter vaak niet doorklikt en alleen afgaat op je tweet en de kop van het artikel dat je erbij plakt. En laten we eerlijk zijn: die was gewoon ruk en niet doordacht. Dan is de hele rits aan boze reacties en WTF's onder je tweet verdiend voor jou. Slikken en de stagiair duidelijk maken dat crack geen cruesli is.

Aan de andere kant: cool dat veel mensen het opnemen voor burn-outers en het gesprek op gang houden hierover. Want dat is wat ik graag zie. En dat wilde je hier eigenlijk ook mee bereiken.

Toch?